4,0 uit 5- 2,55 Gemeenschapsbeoordeling
- 120 Heeft het album beoordeeld
- 51 Gaf het een 5/5
Alsof zijn veelgeprezen Documentaire 2 was niet genoeg, Het spel heeft fans nog 18 nummers meegegeven Documentaire 2.5 .Omdat het zowel zijn eerste dubbelalbum is als het gewicht van zijn magnum opus draagt, geeft dit album een zware werklast aan zijn pre-release hype. Na typische vertragingen en verschuivende releasedata, hoorden we eindelijk dat het album zou worden uitgebracht, samen met nog meer muziek met in totaal 36 nummers. Wat uiteindelijk aan het licht kwam, was een dubbelalbum in de traditie van Alle ogen op mij gericht en Leven na de dood .
Ik ben er trots op om mijn fans de REDEN aan te kondigen dat het zo lang heeft geduurd om dit album bij jullie te krijgen ... Omdat het een mothafucking dubbele schijf is, zei Game in een verklaring. In een wereld waar labels punkartiesten hun albums beperkt houden tot 10-12 nummers ... kan ik me geen fuck schelen, want 2 van mijn favoriete artiesten 2Pac & Notorious B.I.G. dope dubbelalbums uitbrengen ... Ik dacht dat ik 10 jaar na een iconische carrière mijn fans de kans zou geven om er een van mij te krijgen.
Het resultaat is een album met een enorme diepgang dat, in alle opzichten, de diepe tracklist en beide volumes waardig aanvoelt. Elke zorg voorbij 2.5 metgezel zijn of op de achterbank gaan zitten wordt verdreven zonder zelfs maar op play te drukken. Functies zoals Nas, Lil Wayne, littekengezicht en Busta Rhymes gecombineerd met productie van De Alchemist , Travis Barker en DJ Mosterd verzeker de luisteraar dat, ongeacht de wiskundige implicaties, 2,5 gelijk is aan twee in dit geval als je het hebt over productiewaarde.
Game is opnieuw in staat om te profiteren van wat misschien wel zijn sterkste vaardigheid tot nu toe is, namelijk beat-selectie. Tracks als The Ghetto en From Adam leggen hoogwaardige ezels neer waarop zowel Jayceon als zijn gasten kunnen schilderen. Waar dit project zich onderscheidt, zijn de instrumentale combinaties en sonische elementen die het gebruikt.In tegenstelling tot de baszware West Coast-visitekaartjes waarop Game zijn geweldige discografie en lijst met sterke releases heeft gebouwd, waaronder Documentaire 2, dit aanbod is meer jazz en gospel dan 808s en boem bap. Soulvolle percussie ontmoet veel sopraan- en altzang en zelfs a capella, snauwen en piano's als het echt uit de hand loopt.
Het resultaat van deze andere geluidsrichting is een hernieuwde waardering voor het productie-oor van Game en meer nog voor zijn vermogen om over verschillende vibes te spugen.De inwoner van Compton vindt niet alleen een manier om zijn lyriek boven het evangelie te zetten, hij slaagt er ook in om een ontzagwekkende lijst van gasten op te nemen die bij zijn toon en bravoure passen zonder de hoofdattractie te overschaduwen.
Wat dit aanbod meer dan iets anders onderscheidt, is hoezeer Game een voorvechter van authenticiteit is in een tijdperk waarin het belang ervan wordt besproken. Meer dan een decennium in het leven uit de armoede en in staat om de bijpassende Jordans te verslaan, is Game nog steeds in staat om over het straatleven te rappen. Dit omvat zijn glorieuze triomfen en hartverscheurende valkuilen; bijna alsof hij nog steeds diep in het midden van Compton en de strijd zit.
Voor de tweede keer dit kwartaal springt Busta Rhymes op het heetste nummer van een West Coast-album waar Game het allemaal draagt en praat over zijn familie, zijn vak en opschept We me it out the hood, cause my daddy hustle. Ja, meneer Taylor mag dan met hard werken en talent uit de motorkap zijn gekomen, maar deze 36 nummers hebben bijgedragen aan een vaak over het hoofd geziene en soms onvergelijkbare discografie die tot de nok toe gevuld is met een sterk aanbod. Met zoveel artiesten die proberen en falen om te profiteren van represailles van hun beste werk en de breedte van het werk hebben dat nodig is voor een sterk dubbelalbum, verdienen deze specifieke release en zijn kwaliteit aandacht.
