4,0 uit 5- 2,50 Gemeenschapsbeoordeling
- 63 Heeft het album beoordeeld
- 27 Gaf het een 5/5
Vier Drake-albums en zeven jaar geleden viel Scarface uit Emeritus , waarvan hij destijds zei dat het zijn laatste album zou zijn. Nou, Mr Scarface is er weer bij Diepgeworteld . Maar draagt het album vers fruit of verrotte wegwerpartikelen?
Zoals de titel suggereert, Diepgeworteld vindt S carface opnieuw verbinding met de Houston-motorkap die hem heeft grootgebracht. Wat deze vernieuwing fris houdt, is dat Scarface de inhoud deze keer vanuit een meer volwassen perspectief benadert. Er is een gerechtvaardigde verontwaardiging over raciale onrechtvaardigheid en een behoefte aan zelfbehoud die Scarface naar zijn omstandigheden richt. Maar in plaats van te prediken vanaf een preekstoel, spreekt hij via verhalen, van het rusteloze kind in de kerk op All Bad, tot de drukte op Do What I Do, tot het slachtoffer van een racistisch systeem op The Hot Seat. een oudere staatsman van Hip Hop serieus met de ervaring om zijn wijsheid te ondersteunen. Ik heb daar gedaan dat groeide uit mijn fuck-ups / Een harde kop maakt een nigga zachte kont harder, hij rapt op God.
Hij maakt duidelijk dat die verhalen de Scarface van vroeger vertegenwoordigen. Jij bent deels eerbetoon, deels reflectie over zijn moeder en zijn kinderen die Scarface laat zien als een vader en werkende man in plaats van een hustler. Ik zie waar mijn moeder was, mijn moeder zoals mijn oma / Mijn kinderen zoals ik was elke dag als een patstelling, hij rijmt op jou. Die groei is allemaal leuk en aardig, maar vertaalt dat zich in goede muziek? Het antwoord is een volmondig ja. Scarface's vocale aanwezigheid is net zo boeiend als altijd, vooral als het onderwerp spiritueel is. Hij is van mening wat hij zou doen als hij de ultieme macht over God zou krijgen, wat resulteert in het meest ontroerende nummer op het album. Alles, van Scarface's verlangen naar een betere wereld tot de soulvolle hook van John Legend, maakt God tot het gewichtige, verlichte middelpunt van het album.
All Bad bezoekt opnieuw spiritueel terrein en vindt een jonge Brad Jordan die probeert de rol in de kerk te spelen terwijl zijn clandestiene straatactiviteiten buiten op hem wachten. De dualiteit is dwingend. Zelfs als Scarface niet spiritueel is, kan hij aan zijn hart trekken met twee nummers die de titel Mind Playin ’Tricks '15 hadden kunnen krijgen: Voices and Steer toont een mentaal onstabiele man die om hulp schreeuwt. Ze zijn tegelijk beangstigend en melancholisch, en terwijl ze terug luisteren naar Mind Playin ’Tricks On Me, staan ze op zichzelf als onderzoek naar hoe kwetsbaar de menselijke psyche kan zijn.
Muzikaal gezien, Diepgeworteld is low-key en speelt uitstekend op de sterke punten van Scarface. Pianoloops en dikke drums trekken de luisteraar aan, terwijl Scarface op verschillende nummers centraal staat, waardoor het album een samenhangend gevoel krijgt zonder repetitief te klinken. Af en toe, zoals bij God, is er een soulvol, episch gevoel, maar de meeste nummers hebben het back-to-basics-gevoel dat bij de plaat past. Net als de productie vullen de samenwerkingen Scarface aan zonder hem te misleiden. Nas en Rick Ross zijn sterk op Do What I Do, terwijl Papa Reu, Z-Ro, Rush Davis, CeeLo Green en Avant allemaal zorgen voor soepele vocalen gedurende het hele album. Op elk nummer is het echter duidelijk dat dit de show van Scarface is.
Het is echter niet allemaal vers. Er zijn een paar misstappen, namelijk Dope Man Pushin ’en No Problem. De eerste vindt dat Scarface inhoud die hij vaak heeft verlevendigd opnieuw bezoekt, maar deze beurt vindt hem zonder zijn gebruikelijke beknoptheid. Gelukkig zorgt Outro ervoor dat No Problem niet de laatste indruk van het album is. Dat is maar goed ook, want het nieuwste aanbod van Scarface is een van de betere hiphopalbums van 2015. Diepgeworteld vindt Scarface stevig verankerd in zijn wortels terwijl hij volwassen is geworden als man en kunstenaar.
