3,5 van de 5- 3,50 Gemeenschapsbeoordeling
- 8 Heeft het album beoordeeld
- 5 Gaf het een 5/5
In een tijdperk waarin het hebben van een deal met een groot label in feite een belemmering kan zijn voor uw succes en duurzaamheid als artiest, is ondergronds gaan en de rechten op uw creatieve visie behouden, publiceren en verspreiden waarschijnlijk voordelig. Dus een recensie van veteraan Houston-emcee Slim Thug's laatste retrospectieve leven Hogg Life: The Beginning moet beginnen met op te merken dat het in eigen beheer is uitgebracht en deel uitmaakt van een grotere documentaire over het vroege leven van de gerespecteerde rijm-zegger. In veertien nummers graaft Slim Thug naar zijn creatieve en commerciële motivaties van vóór het sterrendom, waarbij zowel klassieke als moderne geluiden worden gebruikt (met wisselend succes) om zijn visie te verwoorden tijdens de vroege carrière van Boss Hogg.
Atlanta's trap en Houston's soulvolle swing bestonden samen in dezelfde vroege jaren 2000-generatie, maar de twee zijn nooit echt gemengd. Atlanta en Houston probeerden allebei hun dominantie te vestigen als nieuw geslagen mainstream Hip Hop-locaties, dus eenheid in hun sonische motivaties was zeldzaam. Een decennium later proberen de producers van dit album B.Don en GLuck echter (en slagen ze erin) zich ervan bewust te zijn dat Atlanta's halftime tempo, snare en 808-beladen producties de Rap- en Pop-roost domineren, terwijl ze nog steeds een paar momenten van Houston's erfenis in oude stijl. Slim Thug is slim om in deze richting te leunen, maar het zorgt er nog steeds voor dat degenen die een andere Like A Boss of I Ain't Heard Of That willen, verlangen naar iets extra's van de release.
Hoofdsingle The Top is een mooi voorbeeld van deze bizarre Texas Turn Up die het album domineert. Self Made bevat Sosamann, vertegenwoordiger van de nieuwe school in Houston. De onheilspellende wervelende synths tijdens de zware rustpauzes vermengd met het gekrijs van de emcee klinkt meer Gucci Mane dan Pimp C, een duidelijk teken dat de dingen zijn veranderd aan de Gulf Coast. Andere jonge emcees Chayse, M.U.G. en Propain zijn hier ook, een duidelijk teken van Slim Thug die probeert op de hoogte te blijven van de jongeren die aanspraak maken op zijn nu oude troon. Het echte hoogtepunt van het trap-zware tarief is de Sauce Twins on Money Fever, het hele nummer voelt op zijn best als Migos op lean - meeslepend, maar ook onstuimig, bizar en vermakelijk vrouwonvriendelijk. De proclamaties van het duo dat ze er vandoor zijn gegaan met [jouw] teef, klinken goed in lijn met waar rap-als-pop momenteel centraal staat.
Als je naar dit album wilt luisteren voor meer traditionele Houston-gerechten, werkt Slim Thug samen met de underground Texas-legende Z-Ro op vier nummers (Smokin ’, Too Much, 55 en RIP). Gezien het feit dat het album thematisch wordt verondersteld een herinnering te zijn aan dingen uit het leven van de emcee, is RIP misschien wel het beste algehele nummer van het album. Een gelijkwaardige mix van gefilterde soul en paarse sizzurp, Slim Thug schreeuwt de Houston-legendarische producers Fat Pat en Rick On The Track uit en schreeuwt het uit met (chopped and screwed legend) [DJ] Screw, het is het type nummer dat niet is Ik ga Billboard niet in brand steken, maar ja, daar gaat het hier ook niet om. Z-Ro's dubbele herinneringen laten zien dat de veteraan nog steeds tekstueel handig is.
che van ex op het strand
Op albumopener Hogg Life klinkt Slim Thug reflecterend en feestelijk terwijl hij zijn dagen van doin ’donuts op 22s met dikke zakken bespreekt. Op de hoes van het album staat natuurlijk de Houston hard-hitter als een gearresteerde tiener in 1996, dus op het moment van zijn leven waar hij over rapt, waren de dagen zeker niet zo geweldig. Of misschien waren ze dat wel, het idee dat momenteel vrij leven op ongeveer dezelfde manier als hij ooit deed als crimineel, voelt als een soort epische overwinning op een sociaal-politiek systeem dat is opgezet om hem (en degenen zoals hij) te zien mislukken. Misschien gaat het leven van een Boss Hogg-hustler allemaal over het vinden van ondergrondse onafhankelijkheid om volgens je eigen code te leven. Idyllisch van gevoel en vaak goed afgeleverd, is dit album misschien geen samenhangende luisterervaring, maar het is opmerkelijk. Als een bewijs van de voortreffelijkheid en levensduur van het onderwerp (uitgebracht met zijn eigen geld en op zijn eigen label), opent Slim Thug de deur naar een viering van zijn carrière, biedt je een dubbele beker en geeft je de kans om te ontspannen met een legende.
