3,9 uit 5- 3.17 Gemeenschapsbeoordeling
- 6 Heeft het album beoordeeld
- 3 Gaf het een 5/5
Als je naar Juice WRLD luistert, komen er letterlijk twee werelden met elkaar in botsing. Eén wereld is duidelijk hiphop - dankzij de moderne trapproductie die de 20-jarige gebruikt voor al zijn tracks. De andere wereld voedt zijn lyrische inhoud en is afgeleid van de emotionele poppunk uit het begin van de jaren 2000.
Op papier lijkt het een vreemde combinatie, maar het is niet moeilijk in te zien dat die exacte mengeling van valstrikken en tranen de afgelopen twee jaar een ware woede is geworden tegen de machine onder de hoopvolle Gen-Z-rapper. Op dit punt heeft iedereen die momenteel aan de beurt is meer dan waarschijnlijk geëxperimenteerd met het rappen van My Chemical Romance-songteksten over beats van het type Young Thug.
Dat gezegd hebbende, het wordt bijna altijd slecht uitgevoerd; vaak vanwege emotieloze levering als gevolg van half-assed wave riding. Met Juice WRLD wordt elke croon echter gevangen in een sneeuwbol van ratelende wroeging. Afgelopen jaren Vaarwel & Good Riddance krabde absoluut het ongecompliceerde gevoelige oppervlak, maar zijn tweede album Death Race for Love boort echt zijn weg naar de angstige tiener in ons allemaal.
Juice dringt diep en donker in zijn onrustige geest op albumopener Empty. Hij schreeuwt: als een kruipruimte, het is een donkere plek waar ik ronddwaal / is niet de juiste manier, gewoon de verkeerde manier weet ik / ik los het probleem op met piepschuim / mijn wereld draait om een zwart gat / hetzelfde zwarte gat dat mijn ziel terwijl ik hartverscheurende emotie aanwakkerde. Deze tumultueuze tienerneigingen (alliteratie!) Verschijnen in schoppen door het album en bouwen voort op het feit dat Juice door ernstige groeipijnen gaat.
Op nummers als Big en Out My Way doet Juice meer ijverig rappen dan neuriën, stevig in zijn tas kruipen en zelfs niet voor een korte tijd in zijn gevoelens. Voor het grootste gedeelte, Death Race for Love wikkelt Juice's hoge en diepbedroefde songteksten in zoete harmonieën en verspreidt zich vervolgens over pakkende trapbeats die in het groot zijn geproduceerd door Hit-Boy en Mira. Afgezien van dat paar producers, zetten mensen als Purps de valstonen drie minuten lang op ijs met Hear Me Calling, dat perfect in de tropische riddim-emmer valt die nog niet vervelend moet worden.
Een trend die ook synoniem is met hedendaagse rap is de beruchte datadump. Voor degenen die niet bekend zijn met de term, het is in wezen een overvloed aan nummers die op één album worden gegooid in pogingen om streamingnummers te verhogen. Met 22 tracks groot, Death Race for Love wordt vermoeiend, hoe emotioneel de muziek ook is. Er zijn nummers als Desire en Ring Ring die praktisch identiek klinken en uiteindelijk kunnen worden omgezet in één enkel nummer (of bewaard kunnen worden voor een halfjaarlijkse EP). Gelukkig zijn de functies minimaal, waardoor Juice in het middelpunt van de belangstelling staat. Het is de aandacht van de luisteraar die een uur lang alert moet blijven.
Genre-blending-albums (hoe alledaags ze tegenwoordig ook zijn) zijn niet gemakkelijk te maken en daarvoor moet Juice WRLD de eer krijgen. Van de ogenschijnlijk oprechte teksten tot de even openhartige levering, Juice gaat echt met zijn gevoel om op welke manier dan ook (rap, zing, neuriën, snikken).
Hij heeft tenslotte het hele ding freestyle.
