4,5 van de 5- 4,38 Gemeenschapsbeoordeling
- 16 Heeft het album beoordeeld
- 12 Gaf het een 5/5
Een ding dat niet (meer) hoeft te worden besproken, is het feit dat Black Thought is een elite MC. Een gesprek met de favoriete rapper van je favoriete rapper zal dit bevestigen - net als het luisteren naar in wezen al zijn verzen ... ooit. Zijn nederigheid en het technische karakter dat hij lid was van The Roots (hoewel hij duidelijk de enige MC was) beroofden de wereld van een echte solo-inspanning. Dat was tot deze zomer Streams of Thought, Vol. 1 , waarin de lyrische virtusuo samenwerkte met 9th Wonder.
Met één nummer dat al uitgelekt was, stond de EP gelijk aan vier gloednieuwe (ongelooflijke) solosongs die aanvoelden als een voorgerecht naar iets meer. Afgelopen Thanksgiving-weekend hebben we eindelijk die grotere portie grootsheid gekregen Streams of Thought, Vol. 2: Traxploitatie .
Deze keer maakt Tariq contact met de legendarische producer Salaam Remi, die de Philly MC voorziet van een consistent geluid van live drums, stevige gitaarriffs en - op sommige punten - soulvolle elementen die doen denken aan klassieke Motown-sessies. Wel kan gesteld worden dat deze live instrumentatie sterk grenst aan zijn groepswerk.
De lichte vervorming op Thought's teksten over de dikke bas van Get Outlined of de hardhandige esthetiek van History Unfolds zou naadloos kunnen verschijnen op een Roots LP, die in zekere zin afwijkt van het doel van een solo-inspanning.
Salaam lijkt te proberen zich te onderscheiden door het soul-element uit de jaren 70 te spelen, wat het beste overkomt op nummers als How To Hold A Choppa, waar Tariq rijmpjes (op rijmpjes) scheurt die op het humeurige instrumentaal spelen, dat gemakkelijk op huis met een kunstenaar als Marvin Gaye. Conception, een pseudo-liefdesplaat die ook een stap biedt buiten het geluid waar Tariq aanvankelijk naar had gezocht om tijdelijk weg te komen door met verschillende producers te werken.
Het ontbreken van een dramatisch andere luisterervaring is echter een heel lichte kras die men kan toebrengen aan een zeer stevig harnas. Hoewel Salaam weinig doet om Black Thought buiten zijn comfortzone te duwen, doet het weinig af van hoe solide dit project is, en de lyrische diepte en complexiteit van alle negen nummers. Voor iedereen die pleit voor opname van Black Thought op alle lijsten die zich richten op de kunst om rijmpjes op inhoud te zeggen, zijn twee geweldige voorbeelden in één jaar een zegen.
Als bars zoals Lyrische religieuze held op het niveau van Jezus er niet voor zorgen dat je een Rick Flair Whooooooo geeft en op de terugknop drukt voor een tweede luisterbeurt, dan kan geen enkele mate van experimenteren door deze lyrische GEIT je helpen.
