4,5 van de 5- 2,49 Gemeenschapsbeoordeling
- 36 Heeft het album beoordeeld
- 14 Gaf het een 5/5
Vijf jaar en wat neerkomt op vijf studioalbums aan releases in de carrière van The Weeknd, enzovoort Schoonheid achter de waanzin hij ontketent eindelijk het volledig losgeslagen hedonistische popsterpersonage dat hij zo zorgvuldig heeft gecultiveerd. 65 minuten nadat je de release hebt beluisterd, heb je misschien per ongeluk een overdosis genomen nadat je bent blootgesteld aan de contact-high van de verdovende lyrische inhoud van het album. Of, als je nog steeds je gezicht kunt voelen, ben je waarschijnlijk nog steeds volledig onder de indruk van het werk dat niet alleen door The Weeknd als vocalist is gedaan, maar door een eersteklas crew van producers, arrangeurs, songwriters en ingenieurs bij de release . Door elk popgeluid te bereiken en te grijpen dat in de afgelopen halve eeuw van de reguliere pop succesvol is geweest, het strak in een blunt te rollen en ze in vuur en vlam te zetten met de sonore zang van Abel Tesfaye, wordt deze release veel hoger dan de meeste andere uitgebracht in 2015.
Het mooie achter de waanzin waarnaar dit album verwijst, is dat The Weeknd er schijnbaar in is geslaagd zijn podiumpersoonlijkheid naadloos te integreren met zijn persoonlijke leven. Op Vertel je vrienden-Kanye West en Che Pope’s Gamble and Huff-achtige verleidelijke soul-ode aan meisjes die geruchten verspreiden over rondhangen met The Weeknd-The Weeknd schreeuwt eigenlijk, ik ben die nigga met het haar dat zingt over pillen slikken, klootzakken en een leven leiden dat zo triller is. Als het op dit album aankomt: Trey Songz Invented Sex in 2009, zes jaar later heeft The Weeknd het gepatenteerd. Het is misschien de moeite waard om naar alle 14 nummers op dit album te luisteren om op te merken hoe vaak The Weeknd over copulatie praat. Omdat het een getal is dat meer is dan het aantal keren dat hij extase inslikt, maar zeker minder dan het aantal keren dat hij cocaïne snuift, is de kunst van het onvermoeibare vrijen zeker een creatieve trope waarop dit album vaak betreedt.
En ja, zoals eerder vermeld, is er het gebruik van cocaïne. Op dit album is het zo wijdverbreid dat als Republic Records het lef had om het maangezicht uit het discotijdperk te vervangen door een lepel cocaïne die zijn neus opstroomt vanuit Studio 54 met het gezicht van Abel Tesfaye als de hoes van het album, het niet al te gek zou zijn. van een idee. I Can't Feel My Face stelt popsongwriter / producer extraordinaire Max Martin in staat om Michael Jackson's discohit Off The Wall opnieuw te maken en er een brutale ode van te maken aan Tony Montana in littekengezicht niveaus van klappen in de aanwezigheid van een lieftallige dame. Voor sommigen is dat misschien zeer heiligschennend. Omdat ik echter het gevoel heb dat de extrapolatie van mijn toetsenbordlijn van Drake en The Weeknd's 2011-samenwerking Crew Love uitkomt, is het een mooi deel II van die welbekende instantklassieker. Het nummer is dus zowel dansbaar als majestueus.
Dit album werkt ook omdat het, als samenhangend geheel, de som der delen is. Deze onderdelen-waaronder de Britse popcrooner Ed Sheeran en soul als de meest decadente Marilyn Monroe-achtige hoofdrolspeelster van de pop Lana Del Ray-lijkt misschien aanvankelijk onaangenaam, maar zijn verrassend effectief. Sheeran verandert het door MIke Dean geproduceerde verhaal van een gewelddadige woordenwisseling Dark Times in een soort rap-meets-outlaw country-epos, waarbij zijn verweerde toon doet denken aan de duisternis op Johnny Cash-niveau. Del Ray verschijnt ook hier op Prisoner en past te goed bij The Weeknd. Onze hoofdrolspeler produceerde deze ook, en met name de uitvoering van Del Ray maakt deze track Grammy waardig. Kortom, deze twee artiesten die zich vermengen met het artistieke ethos van The Weekend is een licentie om geld te drukken.
Over Grammy's gesproken, 2015 zou een belangrijk jaar moeten worden voor The Weeknd vanwege de reeds uitgebrachte dominanten van de pop-hitlijst op dit album, zoals 50 tinten grijs De soundtrack-hit Earned It, mogelijk het doorbraakmoment van producer Jason Quenneville. De drums die door de met snaren beladen melodie en diep in de baslijn steken, hebben absoluut een gevoel van BDSM-achtige impact, die de teksten van The Weeknd over de zorg voor een perfecte dame naar een intens verwrongen emotionele ruimte brengen.
Maar zoals altijd bij het bespreken van alles wat met The Weeknd te maken heeft, is het in zijn werk met Illangelo dat hij het beste wordt tentoongesteld. Losers, Acquainted en de huidige single The Hills (waarop Illangelo wordt gecrediteerd met Million $ Mano) vertegenwoordigen inderdaad enkele van de beste algemene werken op een album dat consequent een verbazingwekkende klap uitdeelt. De cadans en stijl van de baslijn voor Losers wisselt elke acht maten en de melodie bevat instrumenten die in en uit elkaar of uit de lucht vallen. Acquainted is een piano trap-ballad, en The Hills lijkt op zoveel wervelende en glinsterende trap-ballads in de mainstream op dit moment, maar het is de gelaagdheid van de zang van The Weeknd hier die de productie echt naar een hoger niveau tilt.
The Weeknd's Schoonheid achter de waanzin opent met Real Life, een ballad over beklijvende synths waarin The Weeknd zingt dat elke vrouw van wie hij houdt, hij wegduwt. Het sluit af met Angel, een liefdesgaren dat het dichtst in de buurt komt van een lyrische en stilistische poging om Bonnie Tylers hit Total Eclipse of the Heart uit 1983 na te bootsen, die soulmuziek ooit heeft gehoord. Dat is op zich al indrukwekkend. In het midden creëren popsupersterren zoals producer Max Martin en Grammy-geliefde artiesten zoals Lana Del Ray en Ed Sheeran geweldige nummers binnen het bizarre, drugsverslaafde universum van The Weeknd. Dit is niet zozeer een album als wel een ontluikend pop-epos dat zich waarschijnlijk zal ontwikkelen tot iets opzichters. Schoonheid achter de waanzin is de superster van The Weeknd die uitkomt.
