3,4 van de 5- 3,56 Gemeenschapsbeoordeling
- 16 Heeft het album beoordeeld
- 4 Gaf het een 5/5
Method Man ziet eruit en klinkt alsof hij in een cryogene kamer slaapt om zichzelf te behouden. Zijn laatste poging Meth Lab Seizoen 2: The Lithium - het vervolg op het Meth Lab uit 2015 - is bovenal een bewijs van die tijdloze swag die nooit oud wordt.
Net als zijn voorganger zou het een beetje misleidend zijn om het project een solo-affaire te noemen. Naast de door Dame Grease geproduceerde single Grand Prix en het vervolg op 2 Minutes of Your Time getiteld Two More Mins, laat Johnny Blaze zijn cast het schip besturen, terwijl hij meer een aanbevolen artiest blijft. Zij het een krachtige.
Ontspoord door een los, veranderend concept dat zich meer afspeelt als een mixtape, zijn er hier nog enkele duidelijke edelstenen te vinden. Wild Cats met Streetlife en Redman is bekend water dat aanvoelt alsof het perfect zou zijn geweest voor de Hoe hoog 2 soundtrack (zucht). Meth gaat dan de confrontatie aan met ROC - van Heltah Skeltah - op de monsterlijke Bridge Boys. Er zijn ook gastverzen van onder meer zijn broeders Masta Killa en Cappadonna (Ronins), die de moeite waard zijn.
Het grootste probleem van het project is de achtbaan van algemeen belang waar de luisteraar doorheen wordt geleid. Terwijl de door Intell en Snoop Dogg uitgelichte Eastside aanvoelt als een bepalend moment voor Intell op een Dre-achtige beat met twee legendes, komen teleurstellende slapers zoals de met vallen doordrenkte Back Blockz en Killing The Game eraf als extra wegwerp.
Meth doet niet veel dingen om zijn leeftijd per se te laten zien, maar door hem met jongere artiesten op tracks met een te lage BPM te zetten, zullen sommige luisteraars zich een beetje vervelen. Ook het gebruik van [plaats invullen] vs. iedereen, of - ruimer - een losse Breaking Bad thema in 2018 is een beetje buiten aanraking.
Nadat de laatste damp uit de erlenmeyer is afgenomen, Meth Lab Seizoen 2 voelt als een nogal vergeetbare aangelegenheid, zonder enige breakout singles of mainstream pandering. Dit voelt echter niet als een L voor meneer Meth. Met een discografie van twee decennia, meegewerkt aan de opkomst van de Wu-Tang en zelf vijf solo-lp's uitbracht, heeft hij niets te bewijzen.
Uiteindelijk geeft de LP kernfans de consistentie (van Meth zelf) die ze verdienen, op een niveau dat echt groei laat zien, vooral als hij hoort dat hij zijn kenmerkende cadans buigt rond bijgewerkte valstromen - wat hij doet zonder ook maar een seconde te verliezen.
