4,0 uit 5- 4.33 Gemeenschapsbeoordeling
- vijftien Heeft het album beoordeeld
- elf Gaf het een 5/5
We leven momenteel in de tijd dat MC zijn lang niet als een karikatuur wordt vereerd.
Bijna alle muzikanten die geassocieerd worden met het huidige tijdperk van Hip Hop, moeten worden uitgerust met een soort eigenaardigheid om vooruit te komen. Zoals de genetica het zou hebben, Donald Glover en / of Kinderachtige Gambino is die gril standaard. Van zijn aankomst op het toneel met vurige raps in testikelbedreigende korte broeken tot die teruggetrokken hartenbreker die aantrekkingskracht trekt van iedereen in het entertainmentspectrum, is zijn traject naar muziekberoemdheid interessant geweest. Hij is erin geslaagd om fans te krijgen die dol zijn op zijn nerdcore-lyriek en zijn gekreun afdoen als een knock-off-Drake, en fans die zich vastklampen aan zijn onvolmaakte falset en hopen dat zijn naam en balken elkaar nooit meer in een zin kruisen.
Childish Gambino heeft de term esoterisch opnieuw gedefinieerd en gemeengoed gemaakt in zijn muziek. Die zijn derde studio-inspanning oplevert, Ontwaak, mijn liefde! wijst erop dat hij zo gedurfd is, de navelstreng breekt die hem nog steeds aan het embryo van rap hecht. (Hey, hij heeft Atlanta en daarvoor zijn fictieve neef Paperboy.) Het album verschijnt zonder zelfs maar een lyrisch couplet - raps inwisselend voor elektromagnetische soul en fluorescerende funk - en zal uiteindelijk herinnerd worden vanwege het experimenteren met de uitvoering ervan.
Zonder twijfel, Ontwaak, mijn liefde! dient als een broeikas voor vibes terwijl het album overgaat van de ene vaste muziekhybride naar de volgende, vaak zonder zelfs maar een crescendous opbouw. Dus in zijn zoektocht om een sonische uittredingservaring te creëren, is het geen verrassing dat het project crasht met een langdradige harmonische puinhoop in Stand Tall, die overschakelt van inspirerende hymne met engelachtige achtergrondzang naar Roots-jamsessie voordat het abrupt stopt. . En dan zijn er afleidingen van de overweldigende psych-funk-score zoals limoen-in-de-kokosnoot feeder Californië of afrodisiacaal intermezzo Doodsbang dat nooit volledig gelooft in de context van de stroom van het album.
Vergelijkingen met George Clinton en Funkadelic zijn gemakkelijk, maar er zit veel meer nuance in de vergelijking die het project loskoppelt van de rechtlijnige P-Funk. Denk aan Ween met een splitsing van Andre Three Stacks 'eerdere Dracula-vertolking. En hey, laten we het vergelijken met de vroege genre-vervorming van Childish Gambino voor die laatste kers op de taart.
Het ontbreken van een gefocust meesterlijk gezicht neemt echter niet weg dat ‘Bino & Co's talent voor muzikaal vakmanschap heeft. Het oude niet-zo-geheime wapen Ludwig Göransson beheerst opnieuw de composities met wah-pedalen, clavinet-grooves en mellotron-tovenarij die elke zelfgenoegzaamheid over hoe albums in een digitaal tijdperk zouden moeten worden gepresenteerd, doorbreken. Bekijk de weelderige, geharmoniseerde schrillen van Redbone, een nummer dat de tand des tijds al heeft doorstaan, minder dan 90 dagen na de eerste release. Evenzo voor de eerste single Me and Your Mama, een oogverblindende acid trip van een plaat die lang verloren gevoelens van liefde in liedjes injecteert. (Laat me in je hart komen / Oh, dit is geen onzin / ik hou echt van je, meid / Oh, oh God, hij schreeuwt aan de haak.)
Ontwaak, mijn liefde! zal niet ieders ziel doorboren, want Donald Gambino werd niet geboren als de culturele held van iedereen. En door af te zien van zijn junior rebellen-zonder-een-oorzaak rapjaar, was de vervreemding onvermijdelijk. Hij is de outcast van Atlanta zonder een kerker om naar huis te bellen, maar na verloop van tijd, vooral met de muzikale vooruitgang die in dit project als geheel wordt getoond, kan hij heel goed een nieuwe golf van artiesten voortbrengen die gewoon een instrument willen oppakken en jammen.
