4,0 uit 5- 3.83 Gemeenschapsbeoordeling
- 6 Heeft het album beoordeeld
- twee Gaf het een 5/5
Griselda's kroonjuweel Conway The Machine is terug met de derde aflevering van hem Iedereen is F.O.O.D serie. Terwijl we wachten tot zijn officiële album uitkomt - waarvan wordt gezegd dat het veel verrassingen in petto heeft - maakt Con een snel (maar verrassend stevig) voorgerecht dat zijn extreem loyale basis zou moeten overstijgen, ook al doet het niet veel om te pushen zijn verhaal veel verder.
Thematisch is het wat we gewend zijn van de Buffalo MC; vanaf de top laat hij zijn dichte, opschepperige repen vallen op E.I.F. geproduceerd door JR Swiftz, die ook bijdraagt aan een van de sterkere platen van het project, Richest In The City. K Sluggah vlecht Conway ook met twee griezelige, drumloze instrumentals, The Basement en Country Mike, een geluid waarvan Griselda bekend is dat het in al hun projecten verwerkt.
Hoewel het team zelden producers aanboort buiten hun gebruikelijke verdachten, werkt hij samen met Berner voor het door Cookin ’Soul geproduceerde London Pound. Voor zijn couplet zegt hij dat we ook iets speciaals onderweg hebben, misschien duidt hij op meer samenwerkingen met Berner in de voorraad.
Het zijn dit soort verwijzingen, evenals talloze verwijzingen naar het feit dat er een album onderweg is, waardoor het project een beetje vluchtig aanvoelt. Omdat het pas in 48 uur is gemaakt, mist het een deel van de diepte waar je op dit moment misschien naar op zoek bent naar Conway.
Hoewel de balken een hoger echelon blijven, duiken ze zelden dieper dan dat hij ongelooflijk goed gesproken is op de microfoon en geld heeft. Toch heeft hij, net als bij eerdere releases, deze helderziende momenten. Terwijl op E.I.F. 2 dit kwam op het lied Trots op mij , dit keer is de door DJ Skizz geproduceerde Don’t Judge Me…, die is opgezet met een intermezzo dat de mindset beschrijft van iemand die in de volledige overlevingsmodus verkeert.
toen ik 12 was ging ik naar de hel voor het snuiven van Jezus
Over het hypnotiserende drumpatroon heen legt Conway de keuzes voor leven of dood uit en onthult dat hij zijn zoon sinds afgelopen kerst niet meer heeft gezien - zelfs op een gegeven moment vroeg hij zich af of hij hem later in zijn leven zal vergeven.
Conway blijft de groezelige baan domineren, en met slechts een fractie van zijn verhaal dat is verteld, is er veel belofte van wat komen gaat. Gebrek aan baanbrekende innovatie (en Daringer beats) terzijde, als dit is wat hij in een licht weekend kan creëren zonder zelfs maar alles op te schrijven, dan zullen veel rappers hun drop-dates voor 2019 dienovereenkomstig moeten aanpassen.
