4,0 uit 5- 4.63 Gemeenschapsbeoordeling
- 106 Heeft het album beoordeeld
- 92 Gaf het een 5/5
Mayday! meandert nooit op hun laatste release, Breng me naar je leider . Ze verspillen nooit de ruimte met ronddwalen tot vervelens toe over hun grandioze talent of hoe ze niet van deze wereld of op een andere planeet zijn of een van die andere astronomisch overmatig gebruikte metaforen. Ze gooien nooit trivialiteiten weg die schijnbaar alleen maar proberen te rijmen; gewoon cool proberen te zijn. Integendeel, eigenlijk. TMTYL is ontworpen met meer in gedachten dan alleen het maken van een vermakelijke verzameling liedjes. Het is een album vol overtuiging. Het is een album dat echt iets betekent.
De zeskoppige band uit Miami ontketent 19 nummers met veelvuldige geluidsbanken die gemakkelijk verschuiven van ingetogen naar hectisch. Rap / rock-hybriden verwelken vaak door het gewicht van te veel rock en niet goed genoeg raps (of vice versa). Op de een of andere manier, Mayday! ontwijkt beide. Plex Luthor, Gianni Ca $ h, L.T. Hopkins en Nonymous beheersen een reeks swingstepritmes en dreunende baslijnen naar believen, terwijl Bernz en Wrekonize waarheidsbommen laten vallen zoals Tracy Morgan. Alles is te koop, maar je bezit het nooit echt / ik had het allemaal nu ik aan het rollen ben met deze kakkerlakken, de haak slaat op kakkerlakken, passend gebruikmakend van de geest van het Amerika dat de kredietwaardigheid heeft gedood.
TMTYL rollicks in dit soort reality-raps. Waar Highs & Lows (met Ace Hood) ontsnappingen door middel van verslaving aanpakken (het voelt alsof ik veiliger rook rook dan neuken), verzamelen de door Murs geassisteerde Hardcore Bitches - met zijn gitaarriffs en marcherende bas - als een strijdkreet of sterven kuikens. Due In June wordt verteld vanuit het perspectief van een ongeboren vrucht die geaborteerd wil worden. June vindt diezelfde foetus, elf sporen later, nadat hij van gedachten was veranderd en nu smeekte om geboren te worden. Wie durft er nog meer liedjes als deze op te nemen?
De dreunende Last Days (met Krizz Kaliko) legt de tegenstrijdige archetypen vast van een samenleving die gehersenspoeld wordt door hoogmoed en Hublots, maar toch omringd is door recordwerkloosheid en afnemende burgerlijke vrijheden. Dit zijn de laatste dagen / Drink up get blast / We weten dat het voorbij is, dus we sporten de hoogste mode, zingt BernBiz aan de haak. ... We vieren ‘want het einde komt eindelijk.
Zowel Bernz als Wrekonize doen geweldig werk bij het laden TMTYL met viscerale citaten en onverwachte rijmschema's. Neem bijvoorbeeld het vernietigende vers van Bernz over Everything's Everything. Amerika gaat zijn jongen eten, hij rapt. Rij door / Gefrituurd, teef, dat is wat je wilt / Alsof ik ze niet voel omdat ze niet stoten / Ze onderschatten dat leger dat ik gestaag oprichtte. Kijk, ik heb het net geleerd / Mijn helden zijn een stel punkers. De inhoud is zwaar, maar altijd pakkend, altijd vloeiend over onmiskenbaar dansbare achtergronden. Het is als een contraspionageprogramma van een uur en tien minuten dat zich koestert in tragische feestvreugde, strategisch gericht op zowel Occupy Wall Street als Top 40-radio. Letterlijk, er is hier voor elk wat wils zonder iets in te leveren.
Afgezien van een paar alledaagse aanbiedingen (titeltrack, Take Me To Your Leader; Badlands met Tech N9ne, ironisch genoeg [geen schuld aan Tech's dwamtastic kamer]), TMTYL is uitzonderlijk. Het is tot nadenken stemmende, buitengewoon goed geschreven, meedogenloos uitdagende propagandaslikkers bij elke beurt - een zeldzaamheid in een branche die lijkt op een overvol kinderzwembad waar iedereen duizelig in pis zwemt. Dit is de boodschap van de mensen, nu scheurt Wrekonize naar het einde van Everything's Everything. Gelukkig zegt iemand iets.
nieuwe rap- en hiphopnummers 2016
