2.0 van de 5- 0,58 Gemeenschapsbeoordeling
- 12 Heeft het album beoordeeld
- 0 Gaf het een 5/5
DJ Khaled ’S achtste studioalbum met megasamenwerking Ik ben veel veranderd bevat een verzameling artiesten die Grammy Awards hebben gewonnen, meer dan 50 miljoen gecombineerde albums hebben verkocht en elk podium hebben gespeeld, van Glastonbury tot Reggae Sunsplash. Echter, Ik ben veel veranderd mist een We Taking Over-achtige smash-single om te laten zien voor de ongelooflijke hitmakende kracht van de aanwezige artiesten. Iets voelt gewoon niet goed in Khaleds traditionele manier om alomtegenwoordige popculturele toetsstenen te creëren. Dit album is over het algemeen solide, maar door het ontbreken van het baanbrekende moment dat we gewend zijn van de artiest / producer / kippenvleugelrestaurateur die bekend staat als de beste, schiet het tekort.
Terwijl Ik ben veel veranderd heeft geen hit op de Billboard-hitlijst, Jadakiss , Muts Sigel, Ik gotti en Truc papa worden allemaal verantwoord op mogelijke smash I Swear I Never Tell Another Soul. Wanneer Al Qaeda Jada en de Broad Street Bully zich combineren met French Montana en Meek Mill for I Lied, is het alsof de fakkel wordt doorgegeven tussen generaties van The East Coast-rappers uit respectievelijk New York en Philadelphia. Frans aan de haak doodt hier eigenlijk. Zijn relaxte cadans duidt op een haak die liegt over seks met schoffels, drugs dealen en onder geen enkele omstandigheid snauwen. Zijn stem die in toonhoogte wordt verschoven en via autotune wordt gesleept, voegt een extra branie toe aan StreetRunners eersteklas pop-rapproductie.
Van de vijf reeds uitgebrachte singles is How Many Times misschien wel de beste van de partij. Lil Wayne en Grote Sean leveren verzen met behulp van hun handelsmerkstromen. Seans laconieke dubbele sekspraat over vagina's die nat zijn zoals Aquafina, is misschien wel een van zijn meest verrassend hyperlyrische momenten van het jaar. Chris Brown is eigenlijk ook meer dan bruikbaar op de rapafdeling voor flesjes. Lee on the Beats 'soulvolle, wervelende, bas-gestimuleerde productie is hier zeker een winnaar.
Op een album met productie van eenmalige Timbaland-understudy Danja, legende van de rebound Scott Storch en StreetRunner, is het Lee on the Beats uit New York City die misschien wel de opvallende beatsmith van het album is. Gold Slugs bevat het R & B-meets-rap-trio van August Alsina, Chris Brown en Fetty Wap. Het nummer glinstert en knalt op een manier waardoor de automatisch afgestemde zang eigenlijk helemaal niet klopt. Voeg daar de productie uit het Purple Rain Prince-tijdperk voor Trey Songz, Jeremih en Future's liefdesballad You Mine aan toe, en het feit dat hij ook de reeds uitgebrachte Hold You Down produceerde, maakt een goed afgeronde groep tracks van de rijzende productiester compleet.
Future is een medewerker van Hold You Down, evenals vier andere singles, wat betekent dat hij op bijna 40 procent van de Ik ben veel veranderd . Khaled die zijn albums showcases maakte om op te groeien tot mainstream rapsterren, werkte in het verleden goed voor mensen als Rick Ross en Lil Wayne. Gezien het feit dat Future's 2015 een behoorlijke tijd blijkt te zijn om te leven, is de aanzienlijke aanwezigheid van de in Atlanta gevestigde superster op het album logisch. Geen van zijn kwetterende sing-song hooks benadert echter op afstand het gezin waarop wordt gezinspeeld samenwerkingsproject met Drake of DS2 . Dit is dus meer een overwinningsronde voor Future dan dat hij het artistieke tempo van rap naar voren duwt.
Achttien maanden zijn verstreken tussen de release van de eerste single van het album, They Don't Love You Know More en Ik ben veel veranderd vallen medio oktober. Binnen die tijd mede-albummedewerker Fetty Wap kwam naar voren als een mainstream hitmaker, terwijl gastartiest Boosie Badazz kwam ook uit een penitentiaire inrichting in Louisiana. Dus hoe robuust dit album ook is, het mist zeker samenhang en focus. Misschien hebben we Khaled het beste horen schreeuwen over de adlib of hook van een ster van het moment, terwijl helter-skelter synths maar één keer te vaak onder de zang trillen. Op album nummer acht hebben we misschien een omslagpunt bereikt met onze favoriete rapper en showman. Er is geen aantal sterren dat dit album kan redden van hoog mikken, te kort schieten en op de een of andere manier toch op de een of andere manier best vermakelijk zijn.
