3,6 van de 5- 4.25 Gemeenschapsbeoordeling
- 12 Heeft het album beoordeeld
- 9 Gaf het een 5/5
De artistieke expressie van Aesop Rock is duidelijk een handelsmerk. Zijn uitgebreide vocabulaire is goed gedocumenteerd, maar zeven studio-lp's hebben hem in staat gesteld creatief te extrapoleren. Een serieuze poging om te produceren begon Bazooka-tand (2003), en hij verzorgde later alle beats voor Murs & Slug's Felt 3: A Tribute to Rosie Perez (2009), en Skelethon (2012), zijn meest recente studio-LP. Nu is hij terug bij The Impossible Kid . Behalve voor twee bonustracks, zijn er geen gastfuncties, wat betekent dat Aesop het helemaal alleen doet.
Ondanks een aantal leuke samenwerkingen in het verleden - om nog maar te zwijgen van een intensieve creatieve geschiedenis met een getalenteerde producer als Blockhead - neemt Aesop hier de volledige creatieve controle over. Hij stelt naar verwachting niet teleur, maar hij doet ook weinig om de mal te doorbreken die hem, in positieve of negatieve zin, als kunstenaar heeft gevormd.
Mystery Fish zet meteen de toon met een bonzende beat en pompende energie, voordat hij overgaat in Rings, de eerste officiële single van het album. Hier zet Aesop zijn schrijfkrakers op het volledige scherm, waarbij hij van een introspectieve tweede persoon naar een verhaal uit de eerste persoon gaat vol psychedelische beelden. Die veelzijdigheid is misschien wel zijn sterkste eigenschap als tekstschrijver. Blood Sandwich, opgedragen aan zijn broers, neemt de luisteraar mee naar een andere tijd en plaats: Steps up to the plate / Little brother, Little League / '87 hij was 8 / Rookie-seizoen voor de magere slugger / Newly out of tee-ball / Pit tegen een kruik met een ripper kon je eraf eten. De fysieke beschrijvingen van zijn omgeving versterken de beelden en de omgeving van The Impossible Kid, vooral wanneer Aesop zichzelf als zodanig portretteert.
huidige y pilot talk 2 zip
Later markeert Shrunk een terugkeer naar de tweede persoon: je pakt al je manieën in / zit in de wachtkamer / je droomt van Arcadia, je voelt je als een melktand / in afwachting van wondermiddel, je innerlijke Beowulf kanaliseren. Aesop maakt naar verwachting tekstueel indruk met zijn goed aangeprezen, intelligente trukendoos, ongeacht de modus.
De samenhang van het album als geheel is echter niet zo lovenswaardig. Aesop is een prima en bekwame producer, wat blijkt uit zijn neiging tot nauwgezette track-layering. Maar ingewikkeldheid is geen vervanging voor inhoud. Hondsdolheid, hoewel complex, speelt uiteindelijk een matte tegenover saaie herhaling. Hetzelfde geldt voor Kirby, met muzikale nuances die zowel lui als geforceerd aanvoelen. En geef Aesop de eer voor het opnemen van meer tekstueel verteerbare nummers (Lotta Years; Dorks), maar als de productie verbleekt wanneer ze wordt afgewisseld met songteksten, wordt het volledige effect van de track niet op de luisteraar overgebracht.
Aesop Rock is een blue chip-naam; zijn albums bereiken altijd een zekere consistentie, soms alleen al door de productie en de levering. The Impossible Kid is geen uitzondering, maar verheft zich tegelijkertijd niet veel boven zijn vorige albums. Voor een artiest die zo toegewijd is aan literaire technische aspecten, wijkt Aesop net genoeg af van het gebruikelijke script om luisteraars een beter beeld te geven van zijn persoonlijke leven, of het nu herinneringen ophaalt aan groeipijnen of gewoon luchten naar degenen die zullen luisteren. Het eindresultaat is zijn meest introspectieve materiaal sinds Daylight. Toegewijde fans zullen het waarderen vanwege zijn vertrouwdheid, wat ironisch genoeg ook hun afschrikmiddel kan zijn.
