4,0 uit 5- 5,00 Gemeenschapsbeoordeling
- 1 Heeft het album beoordeeld
- 1 Gaf het een 5/5
Het Jaylib-project was er een dat in eerste instantie te mooi leek om waar te zijn, omdat deze ideeën van supergroepen zelden werkelijkheid worden. Maar hier zijn we dan met Champion Sound, met dank aan LA's Madlib en Detroit's Jay Dee. Beiden passen in het profiel van producer / emcees, maar zijn eerder licht over het latere en verbluffend over het eerste. Hun overeenkomsten houden daar echter op, aangezien beide heel verschillende wegen zijn ingeslagen om te komen waar ze nu zijn.
Misschien wel de meest productieve producer van hiphop of muziek, Madlib heeft zijn handen in meer projecten gehad dan je kunt bedenken. Je kent de Stonesthrow-steunpilaar misschien wel van het productiewerk op vroege Liks-albums, zijn verankering van Lootpack's Soundpieces in '99, zijn alter ego Quasimoto's opus The Unseen in 2000, zijn eenmansband Yesterday's New Quintet, zijn ongelooflijke Shades of Blue jazz remix-project voor Bluenote. Hoe dan ook, de man die constant wordt afgestompt in de schuilkelder, is een van de beste producers van dit genre geworden.
Na Pharcyde met een paar knallers voor hun Labcabincalifornia uit 1995 te hebben gevlochten, sloot Jay Dee zich aan bij A Tribe Called Quest in 96 om hun eerste album in drie jaar af te leveren. Beats, Rhymes & Life en later The Love Movement werden beschouwd als enorme teleurstellingen van Tribe en Dilla kreeg vaak de schuld. Naarmate de tijd verstreek en hij ieders aandacht trok met Slum Village en Fantastic Vol.2, begonnen mensen te beseffen hoe goed zijn productie was. Niet langer bij Slum Village, is Dilla een van de meest geprezen beatsmiths van Hip Hop geworden.
Op met de show is het concept eenvoudig. Madlib produceert en Dilla rijmt. Het volgende nummer, Dilla produceert en Madlib rijmt. Wissel af, herhaal. Ondanks drastisch verschillende stijlen - Madlib's stoffige loops en afgestompte baslijnen en Jay's kenmerkende drums en handclaps - is dit album op de een of andere manier enorm samenhangend. Controleer gewoon de compatibiliteit van Jay's vintage Nowadayz met het experimentele (en hella rauwe) Champion Sound van de Beat Conductor. Het is geen verrassing dat dit album echt over de beats gaat. Heen en weer gaan en proberen te beslissen wie er mooier komt, is een taak op zich. Dilla brengt een van de beste beats uit zijn carrière met The Red, een belachelijke knaller die elke club open zou krijgen. Starz knalt op dezelfde manier en heeft een aanstekelijk vocaal sample. De slechte jongen doet zijn ding op Heavy met zijn betoverende baslijn en is in ware loop digga-vorm wanneer de hoorns op The Official schallen. Elk biedt een aanbod met Indiase smaak met Strip Club (Jay Dee) en Survival Test (Madlib). Jay Dee brengt puur vuur met het bonzende The Heist en Madlib komt net zo goed op No Games, hoewel het meer was dan Dilla op de microfoon aankon.
Hoewel ze sympathieke persoonlijkheden op de microfoon hebben, zullen noch Madlib noch Jay Dee je hoofd doen draaien met hun lyrische bekwaamheid. De gestage toestroom van gasten is dan ook zeer welkom. Frank N Dank vergezelt Dilla tijdens een schokkerige Madlib-banger op McNasty Filth en Talib Kweli klinkt meteen thuis met Madlib over Dilla's afgeluisterde synths op Raw Shit. Ik kan de verschijning van Madlib's alter ego niet vergeten, aangezien de door helium geïnduceerde afgifte van Quasimoto goed past bij een van Jay's meer experimentele aanbiedingen. De Exclusive is waar het echter is, want Madlib laat een beat vallen die perfect is afgestemd op de machinegeweerstroom van Percee P.
Dit is echt een Champion Sound. Twee enorm getalenteerde producers met heel verschillende stijlen gooien het allemaal in de smeltkroes en hebben iets lekkers gekookt. Velen twijfelden eraan of deze samenwerking op was net zo goed zou klinken als op papier, maar de ontmoeting van deze twee geesten bleek beter te werken dan ik had gehoopt. De bijdrage van elke artiest is duidelijk en het samengaan van die bijdragen is waar kampioenen van gemaakt zijn.
