De recente stijging van de populariteit van controversiële artiesten zoals XXXTENTACION en Kodak Black heeft een dialoog op gang gebracht tussen zowel hiphopfans als critici - waarom worden mannen met een gedocumenteerde geschiedenis van het aanvallen van vrouwen nog steeds gesteund door de massa?Waar trekken we de grens en hoe kunnen we de man van de muziek scheiden? Of zouden we?
De allure van het album van N.W.A uit 1991 valt niet te ontkennen, Niggaz4Life . Net als zijn voorganger, het meesterwerk van 1988 Straight Outta Compton , De tweede poging van de Compton-groep is provocerend, de beats knallen, en de teksten van MC Ren, Dr. Dre en Eazy-E eisen respect.
Maar er suddert een sinister verhaal onder de oppervlakte van het succes ervan. Vier maanden voordat het album op Ruthless Records viel, werd Dre brutaal aangevallen Pomp het op! gastheer Dee Barnes op een platenfeestje in Hollywood.
De inwoner van New York, die de eerste vrouwelijke hiphopjournalist was die een televisieshow had, had een interview met Cube gedaan na de controversiële breuk van N.W.A, die samenviel met een interview dat ze had gedaan met de overgebleven leden. Dre voelde zich naar verluidt verraden en viel haar gruwelijk aan in de nacht van 27 januari 1991. De daaropvolgende juni, Niggaz4Life debuteerde op # 2 in de Billboard 200.
jonge jeezy kerk in deze straten?
Ondertussen begonnen deuren in haar gezicht te slaan en Barnes had moeite om werk te vinden in haar vakgebied. Zelfs vandaag, zegt ze, is verteld dat ik niet met je kan werken. Ik word gesponsord door Beats.
Alles verliep geleidelijk, vertelt Barnes aan HipHopDX. Mensen hadden geen mobiele telefoons bij zich. Als dat nu zou zijn gebeurd, zouden mensen het hebben gefilmd en zou het op video zijn geweest. Het was niet overal op internet, maar het ging geleidelijk. Er waren veel mensen van de oostkust op het feest omdat het vóór de American Music Awards was, dus tegen de tijd dat de uitreiking plaatsvond, werd het overal mondeling verspreid. In 2000 was alles voorbij. We hadden blogs en dat soort dingen. De schijnwerpers waren niet op mij gericht vanwege mijn tv-programma nu, het was vanwege wat er gebeurde en met wie het was.
Barnes diende een aanklacht in tegen Dre en er volgde een civiele procedure. Ze schikken zich in 1993 buiten de rechtbank, maar in de loop van de jaren hadden Dre, MC Ren en Eazy-E het incident in een grap veranderd. In feite, in een interview uit 1991 met Rollende steen , Dre reduceerde het tot niets groots, terwijl Ren zei dat de teef het verdiende.
Om nog erger te maken, het circuit van Eminem uit 1999 Schuldig geweten met Dre reduceert haar tot een popcultuurreferentie met Em's lijn. Ga je advies inwinnen van iemand die Dee Barnes een klap heeft gegeven?
dikke Joe Lil Wayne laat het regenen
Zelfs toen ik verder ging met mijn leven, acht jaar later, maakt Dre dat nummer met Eminem, legt ze uit. Let wel, ik leef mijn leven achteraf. Technisch gezien was de proef twee jaar van mijn leven, ik kan er nooit meer terugkomen. Niemand praat daarover. Als je een stap achteruit doet, zou je kunnen zien dat ik hem lang geleden moet hebben vergeven, want er was niets wraakzuchtigs aan mijn gedrag, voel je me? Er was geen lastercampagne. Mijn zorg was dat het met dat liedje ging van fysiek misbruik naar psychisch misbruik.
@drdre @sista_dee_barnes @ c.d.o.c 'Six Degrees of Separation' #TheDefiantOnes
Een bericht gedeeld door Dee Barnes (@sista_dee_barnes) op 10 juli 2017 om 23:24 uur PDT
In 2015 werd de biopic van N.W.A, Straight Outta Compton , zou de belangstelling voor Barnes opnieuw vergroten. Regisseur F. Gary Gray, die ook als cameraman diende Pomp het op! aan het eind van de jaren 80 / begin jaren 90, werd tijdens een vraag-en-antwoordsessie gevraagd naar de aanval op Barnes na een vertoning van de film, die hij als een zij verhaal. Maar voor Barnes was het hele incident haar eigen bijverhaal.
Er was veel in Rolling Stone, zegt ze. Allen Light noemde het artikel ‘Beating Up The Charts.’ Om een lang verhaal kort te maken - dat was een verwijzing naar mij. Dit was na het incident. Ze praten erover. Ze maken er grappen over. Ze maken er licht van. [Het is] de meest vrouwonvriendelijke shit ooit.
2pac all eyez on me boekje
Twee dagen voor Straight Outta Compton kwam uit, ze waren bezig met pers en F. Gary Gray zei zoiets als: ‘Oh dat is maar een zijverhaal, een van de vele zijverhalen,’ vervolgt ze. Nou, dit is een bijverhaal voor mij, want mijn geschiedenis in Hip Hop gaat dieper dan dat incident.
Het zou 26 jaar duren voordat Dre een openbare verontschuldiging zou afgeven in de New York Times, dat werd ingegeven door een artikel dat Barnes schreef voor de inmiddels ter ziele gegane Gawker. Vervolgens gaf Dre toe dat hij gek was tijdens de aanval en bood zijn excuses aan in de recente HBO-serie, The Defiant Ones, waaraan Barnes ook deelnam.
Het was de eerste keer dat hij tegen alle vrouwen zei dat ik pijn deed, zegt ze. Het waren er zo veel dat hij ons geen naam kon geven. Ik zal niet zeggen dat hij ons geen naam kan geven, want we weten het niet - we kunnen hem verdomme allemaal achtervolgen. Als je iemand vergeet, is dat een probleem, dus wettelijk kan hij mijn naam niet zeggen. Dat is prima. Het punt is dat het voor mij de eerste keer was dat hij het erkende of het een perszaak was of niet.
Maar Barnes wachtte nooit tot hij zei dat het hem speet. Het was iets waar ze al lang geleden mee in het reine was gekomen.
Ik zat verdomme niet te wachten [lacht], zegt ze. Je verspilt je leven niet met wachten op een verontschuldiging die je nooit zult krijgen. Het kon me niet schelen. Ik wist al van het opscheppen, de opschepperij, liedjes erover - praten over ballen - om dat in verdomd ‘Guilty Conscience’ te zetten en het op een stiekeme manier te doen, en Em het te laten doen. Het verhaal, de mythe, de fabel gaat, Dre viel lachend uit zijn stoel toen hij de lijn hoorde. Die shit is zoals op Wikipedia. Ik kan niet geloven dat het me niet heeft gebroken. Zoals waar is mijn Wonder Woman-cape? Fuck deze shit.
man van het jaar juice wrld change
Ik had een geschiedenis vóór het incident en ik heb een geschiedenis na het incident, en natuurlijk alles daartussenin, voegt ze eraan toe. De waarheid werd daaronder begraven. Het boek gaat mijn hele verhaal vertellen.
Het boek waarnaar ze verwijst, is haar aanstaande autobiografie, Muziek, mythe en vrouwenhaat: Memoirs Of A Female MC. Ze zegt dat het iets is dat haar heeft geholpen om naar een oord van vrede te komen.
Ik voelde me al goed, zegt ze. Dat is wat me in staat stelde om in de film te zijn [The Defiant Ones ] in de eerste plaats. Ik was al in een vredige plek waar ik me goed kon voelen. Waar moest ik me voor schamen? Ook al was dat de hoek waar ze me in probeerden te duwen. Ik hoef me nergens voor te schamen. Ik heb dat doorgewerkt met dit boek. Het boek is erg catharsis voor mij.
royce da 5'9" boek van ryan
Een bericht gedeeld door Dee Barnes (@sista_dee_barnes) op 8 juli 2017 om 21:15 uur PDT
Voor Barnes was muziek altijd haar eerste liefde. Haar interesse in journalistiek kwam voort uit haar passie voor hiphop. Haar voormalige hiphopduo, Body & Soul, werd getekend bij Delicious Vinyl. Ze werkte mee aan een radioshow voor KDAY in Los Angeles. Ze had ongeëvenaarde toegang tot toekomstige legendarische hiphopartiesten. Hoewel ze misschien eeuwig verbonden is met Dre en de lelijkheid van geweld, is vrouwenhaat helaas al eeuwenlang een onderdeel van de samenleving, iets waar ze tegen zal blijven vechten.
Dat is niet iets dat ingebakken zit in hiphop, zegt ze. Let wel, vrouwenhaat is al een eeuwigheid aan de gang, ver vóór Hip Hop. Rock, country, blues - elk ander countrynummer gaat over zoiets. Dit zit verankerd in onze samenleving. Dit is de cultuur van onze samenleving, niet alleen muziek. Muziek wordt verondersteld een weerspiegeling te zijn van de manier waarop we leven. Totdat het stopt in onze samenleving, zal het overal voorkomen - muziek, films, televisieshows - het zal overal voorkomen. Ze overschrijden de hele tijd de grens. Hoe stoppen we het? Het moet economisch zijn. Zolang het geld verdient, houdt het niet op.
